|
|
 |
|
|
|
 |
Adviseur Ellen Olde Bijvank: "Je moet elkaar wel weten te vinden" |
 |
|
|
 |
Met het najaarsakkoord is het officieel bekrachtigd: mensen met een zorgvraag moeten voortaan langer zelfstandig blijven wonen en de gemeente moet een deel van de AWBZ-taken voor haar rekening nemen. De gevolgen van deze veranderingen voor zorgorganisaties, corporaties en gemeenten zijn groot. Meer dan ooit is samenwerking essentieel, meent ook adviseur wonen en zorg Ellen Olde Bijvank: “Veel partijen hebben de volle omvang niet door, van wat er op hen afkomt.”
Olde Bijvank schetst de gevolgen in hooflijnen. “Door de scheiding van wonen en zorg komen zorgorganisaties te staan voor leegstand in hun verzorgingshuizen. Tegelijkertijd zal de vraag naar zorg- en dienstverlening afnemen. Corporaties zien de vraag naar aangepaste woningen toenemen, maar hebben door de verhuurdersheffing minder geld om nieuwe woningen te bouwen of bestaande aan te passen. Doordat iedereen langer thuis blijft wonen, neemt ook het aantal mutaties en daarmee de beleidsruimte af.” Ook gemeenten krijgen het moeilijk: “Zij worden verantwoordelijk voor begeleiding, maar moeten die functie voor minder geld uitvoeren.” 
Visie
Wat is er nodig om vanuit deze ‘bedreigingen’ kansen te creëren? Olde Bijvank: “De gemeente moet in ieder geval de regierol oppakken. Samen met corporaties en zorgorganisaties moet ze kritisch kijken naar waar écht behoefte aan is. Die regierol staat of valt met een scherpe woonvisie. Waar zet je als gemeente op in? Vind je dat alle burgers langer thuis moeten wonen? Of bied je ook andere woonvormen aan? Geef je vijfduizend euro uit aan een traplift? Of stimuleer je mensen om op tijd te verhuizen?”
Nadrukkelijke taak van de gemeente is ook de informatievoorziening, vindt Olde Bijvank: “Neem het opplussen van woningen. Burgers blijken daar zelf in te willen bijdragen, maar weten vaak niet waar ze terecht kunnen. Aan de gemeente de taak om ze de weg te wijzen.” Bij de informerende rol hoort ook de inventarisatie: “Veel gemeenten kennen woonservicezones. Als je ziet wat er binnen die zones aan zorg- en dienstverlening al beschikbaar is! Alleen weten partijen dat vaak niet van elkaar.”
Stapje extra
Met elk hun eigen taken en achtergronden ziet Olde Bijvank dat samenwerking tussen gemeenten, zorgorganisaties en corporaties soms lastig kan zijn. “Maar onmogelijk is het niet. Je moet elkaar leren kennen en je moet – vaker dan eens per jaar – de dialoog willen aangaan.” Olde Bijvank benadrukt ook hier het belang van visie: “Als je zelf weet wat je wilt, is de kans groot dat je anderen kunt enthousiasmeren. Anders overkomt het je.”
De samenwerking rendeert het best als iedereen binnen zijn eigen taken een stapje extra zet, meent Olde Bijvank. “Pas dan is het mogelijk om samen met de maatschappelijke partners een vangnet te creëren voor kwetsbare mensen. Maar… daarvoor je moet elkaar wel weten te vinden.”
Over Ellen Olde Bijvank
Ellen Olde Bijvank is adviseur op het snijvlak van vastgoed, zorg en welzijn. Vanuit haar bedrijfskundige opleiding, haar achtergrond als manager in de zorg en haar vastgoedspecialisatie adviseert ze overwegend corporaties, zorgorganisaties en gemeenten.
|
|
|
|
|
|
 |
|
